Արվեստագետների ապատիկ վիճակը վերջին շրջանում փոխարինվել է սպասման տենդով: Բանն այն է, որ իր բոլոր «նկարչիստ» ընկերներին Շուշան Պետրոսյանն ասել է` մի քիչ էլ դիմացեք Հասմիկ Պողոսյանին, նախագահական ընտրություններից հետո դառնալու եմ մշակույթի նախարար, թե ես ինչ գործ ունեի քաղաքականության, դեպուտատ դառնալու հետ: Շուշոն դա ասում է դեմքի այնպիսի արտահայտությամբ, որ Երևանի ողջ արվեստագիտական հանրությունը հասկանում է` «ում հետ պետք է, ուրեմն պայմանավորվել է, ուրեմն Շուշոյին ասել է` հա՜»:
Այս մոտեցումը որքան արվեստագիտական, նույնքան ոչ քաղաքական է, և երևում է, որ Շուշանի տառապանքը դեռ փորձ չունի. ա՛յ, այսօր պետք է նախարարներ նշանակվեն, բայց ոչ մեկը դեռ չգիտի` ի՞նքն է էդ նախարարը, թե՞ ոչ: Չի՜ ասել ոչինչ նրանց Սերժ Ազատիչը. խասիաթ է: Հա, կարող է դեմքի սառույցով, աչքերի անթափանցելիությամբ «հասկացնել», թե` էդպես է, որ կա, բայց երբեք, էն էլ ութ ամիս առաջ չի ասի` այդ Խաչիկյանը դու ես:
Բայց դե` մեր նկարչիստ ընկերներն են, թող նկարեն ու սպասեն: Վատ բան չկա դրանում:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ